فکر می‏کنید مهم‏ترین نهادی که باید هنر رسمی انقلاب اسلامی را در آن یافت کجاست؟

هنرى زیبا و پاک است که کوبنده سرمایه‏دارى مدرن و کمونیسم خون‏آشام و نابود کننده اسلام رفاه و تجمل، اسلام التقاط، اسلام سازش و فرومایگى، اسلام مرفهین بى درد و در یک کلمه اسلام امریکائى باشد.

 هنر در مدرسه عشق، نشان دهنده نقاط کور و مبهم معضلات اجتماعى، اقتصادى، سیاسى و نظامى است.

هنر در عرفان اسلامى، ترسیم روشن عدالت، شرافت، انصاف و تجسم تلخکامى گرسنگان مغضوب و قدرت و پول است.**

آیا آن جایی که قرار است نماد هنر انقلابی و اسلامی باشد این‏گونه است؟
حواس‏تان باشد که من انتقاد نکردم. من فقط دوسه خط از گفته‏های امام این انقلاب را گفتم برای آن‏هایی که او را امام خویش می‏دانند. داشته باشید. یک نمونه از گل‏هایی که من دوست دارم.

** امام خمینی‏رحمةالله‏علیه - تجلیل از هنر و هنرمندان متعهد - 30 شهریور 1367/ 9 صفر 1409 - تهران، جماران

یه نفر به من بگه...

اگه یه نفر به یه چیزی انتقاد کنه و بگه این کار یا این چیز مشکل داره و مشکلش هم اینه، لازمه که حتما راه حل هم بده؟

یه بار نشده من توی این خراب شده یه حرفی بزنم و این مغالطه جالب رو کسی مطرح نکنه.

تا به یه کسی گیر میدی و مثلا میگی چرا دفعه پیش که اومده بودی پیش من دکمه کتت رو نبسته بودی؟ یارو درجا میگه اصلا تو خودت مگه چقدر نظم داری.

حالم اصلا خوش نیست.
احتمالا من دنبال تخریب هستم و ...

یادمه یه روز با خودم عهد کردم که دیگه عدلیه و دولت و ... رو نقد نکنم.
از حالا عهد می‏کنم که این‏جا هیشکی رو تخریب نکنم. یعنی نقد نکنم.

امام حسین‏علیه‏السلام شاید در برابر کسانی ایستاده بود که به هیچ چیز پایبند نبودند جز از جنس گندم ری.

راستی امام‏علیه‏السلام که دنیاطلبی و دوری آن‏ها از روش زندگی پیامبر را می‏دید، چگونه با آنان رفتار می‏کرد؟

امام حسین‏علیه‏السلام سوار بر اسب، به گونه‏ای که همه لشکر به جنگ ایستاده با او بشنوند این‏گونه سخن گفت:
اى مردم! سخن مرا بشنوید و در جنگ شتاب مکنید تا شما را به چیزى که اداى آن بر من فریضه است و حق شما بر من است موعظه کنم و حقیقت امر را با شما در میان بگذارم، اگر انصاف دادید، سعادتمند خواهید شد و اگر نپذیرفته و از مسیر عدل و انصاف کناره ‏گرفتید، تصمیم خود را عملى سازید و با ما بجنگید، خداى بزرگ ولى و صاحب اختیار من است، همان خدایى که قرآن را نازل فرمود و اختیار نیکوکاران به دست اوست. حیاة الامام الحسین جلد 3 صفحه 184

امام حسین‏علیه‏السلام بدون استفاده از کلمات تند و پرخاش‏گرانه آن‏چنان با لشکر یزید محاجه می‏کنند که گویی آن‏ها برای نصیحت شدن به صحرای جنگ آمده‏اند.
در ادامه، فرزند رسول خدا که سلام و صلوات خدا بر او باد، پیمان‏شکنی و نامردمی لشکر یزید را به رخ‏شان کشیده و سعی کرده است به آن‏ها بفهماند که هیچ بهانه‏ای برای جنگ با کسی که جانشین پیامبرصلی‏الله‏علیه‏وآله است ندارند.

و در پایان...
آرى به خدا سوگند بیوفایى و پیمان شکنى، عادت شماست، ریشه شما با مکر و بیوفایى درهم آمیخته است، شاخه‏هاى شما بر آن پروریده است. شما خبیث‏ترین میوه‏اید، گلوگیر در کام باغبان خود و گورا در کام غاصبان و راهزنان، لعنت خدا بر پیمان شکنانى که میثاق‌هاى محکم شده را شکستند، خدا را کفیل خود قرار داده بودید، و به خدا سوگند که آن پیمان شکنان شمائید! اینک این دعى ابن دعى (عبیدالله بن زیاد) مرا در میان دو چیز مخیر کرده است: یا شمشیر کشیدن و یا خوار شدن! و هیهات که ما به ذلت تن نخواهیم داد. تحف العقول 4/174/ الاحتجاج 2/99/ متقل الحسین خوارزمى /2/6

نکته‏ای که نمی‏توان به راحتی آن را فهمید این است که امام‏علیه‏السلام حتی در آخرین سخنانش از موضع راهنمایی و ارشاد کناره نمی‏گیرد...

تکیه‏گاه کسی که در صحرایی سوزان در برابر لشکری بی‏تقوا و جاهل ایستاده است کیست...
بار خدایا! باران آسمان را از اینان دریغ کن، و بر ایشان تنگى و قحطى پدید آور، و آن غلام ثقفى را بر ایشان بگمار تا جام زهر به ایشان بچشاند، و انتقام من و اصحاب و اهل‌بیت و شیعیان مرا از اینان بگیرد، که اینان ما را تکذیب کردند و بى یاور گذاشتند، و تو پروردگار مائى، به سوى تو رو آوردیم و بر تو توکل نمودیم و باز گشت ما به سوى توست. بحارالانوار جلد45حدیث9

خدایا! برای ما این‏چنین مخواه که این‏گونه سخنان هم در قلب‏مان هیچ اثری نکند...

محرم است، ماه اندوه و غم...
ماه اندوه و غم. همین؟!
ماه بیشتر هیئت‏رفتن، بیشتر به فکر مظلومیت ائمه بودن. همین!

هدف امام‏حسین‏علیه‏السلام لابد همین بوده است...

اما این یادداشت را برای زدن این حرف‏ها شروع نکردم، شاید این‏ها را گفتم که بگویم حواسم هست که محرم آمده است ...

روزهای ریاست‏جمهوری آقای خاتمی می‏دیدیم که آیت‏الله‏خامنه‏ای با تمام وجود از رییس‏جمهور محبوب حمایت می‏کنند.
از طرفی امثال آیت‏الله‏مصباح که یقین داشتیم در ولایت‏مداری کم‏نظیرند، بدون هیچ محافظه‏کاری از دولت جناب آقای خاتمی و ... انتقاد می‏کردند.
هضم این گزاره‏ها خیلی سخت بود...

گرچه جواب‏هایی برای این اشکال‏ها، از میان مطالعاتم بیرون کشیده بودم اما آن‏چنان نبود که راضی‏ام کند.
یک‏بار با یک واسطه از آیت‏الله‏مصباح پرسیدم: با وجود حمایت‏های بی‏دریغ آیت‏الله‏خامنه‏ای از آقای خاتمی و دولتش، انتقادهای بی‏پرده شما از دولت و بقیه وابستگانش چه دلیلی دارد؟
ایشان در پاسخ یک جمله کوتاه گفته بودند که: هر کسی وظیفه‏ای دارد.
و توضیح داده بودند که وظیفه رهبر جمهوری اسلامی این است که تا جایی که ممکن است از رؤسای قوا حمایت کند و وظیفه ما هم این است که هر اشکالی می‏بینیم با هدف اصلاح امور آن را گوش‏زد کنیم.(خلاصه و نقل به مضمون)

گرچه جای مطرح کردن بحث‏های جالبی در این‏جا هست اما از همه آن‏ها می‏گذرم و ...
باید گفت حالا که نوبت به حضرات اصول‏گرا رسیده است، همه چیز برعکس شده است؛ حضرات دولتی، حمایت آیت‏الله‏خامنه‏ای از دولت را نشانه عدم جواز انتقاد می‏دانند و کوچک‏ترین انتقادی را برنمی‏تابند که فکر می‏کنم عدم نقدپذیری دولت داعیه‏دار عدالت و این حرف‏ها بعد از دو سال قابل پوشاندن نیست به اضافه خیلی چیزهای دیگر که نیازی به گفتنش نمی‏بینم.

بگذریم.

شاید محرم ماه یادگرفتن رشادت و شجاعت در بیان حق است...
شاید محرم ماه یاد گرفتن امر به معروف و نهی از منکر واقعی است.
کسی می‏گفت: صبر و سکوت کیمیای زمان ماست. راست می‏گفت، اما نگفت صبر و سکوت تا چه حد و در مقابل چه کسانی و تا کی و  ...

نمی‏دانم...

چند روزی است فهمیده‏ام که خیلی سبک‏بار و راحتم.

برای اسباب‏کشی!
از یه جا به یه جای دیگه...

فهمیده‏ام که سه چهار جلد کتاب، یک گوشی همراه، یک هندزفری،‏ یک شارژر،‏ یک دست لباس اضافه و همین.

نمی‏دانم این جملات برای توصیف حس رفتن کافی است یا نه اما ...

یادداشتم خیلی کوتاه شده است. مهم نیست. شاید مهم این باشد که من دارم تصمیم می‏گیرم.

بس است.